Po tygodniu milczenia taka oto refleksja, pozornie oczywista ale wróciła dziś gdy przez miniaturową dziurkę przyglądałam się słońcu próbując znaleźć jego promienie. Szukałam ich chwilę ustawiając liść pod różnym kątem aby w końcu uszczęśliwiona zrobić to zdjęcie. Ta scena to jednocześnie metafora rozwoju duchowego i poszukiwań wielu z nas. Szukamy na zewnątrz miłości w rodzicach, partnerach, dzieciach. Szukamy na zewnątrz odpowiedzi u nauczycieli, rodziców, w mądry lch książkach i podczas podróży. Pytamy i wciąż zadajemy pytania innym ludziom; naukowcom, lekarzom, szamanom, uzdrowicielem, mędrcom, joginom, oświeconym i tym prostolinijnym, którzy w swej prostocie odnaleźli odpowiedzi na najbardziej trudne pytania tego świata. Na zewnątrz szukamy potwierdzenia własnej tożsamości własnej nie posiadając zapisując się do partii, kościoła, do stowarzyszenia czy zasilając grupę fanów czegoś lub kogoś. Szukamy na zewnątrz samych siebie w odbiciu lustrzanym poprawiając to, co uznaliśmy za niedoskonałe. Szukamy naiwnie prawdy absolutnej, sprawiedliwości, równości…Szukamy też pigułki na nieśmiertelność a przynajmniej na długą młodość. I tak wciąż szukając na zewnątrz tracimy kontakt ze sobą a przez to i z rzeczywistością. Bowiem gdy wzrok skierowany jest gdzieś przed siebie przegapiamy swoje wewnętrzne światło i swą wewnętrzną mądrość sądząc, że cudza jest lepsza…. Częściej zamykając oczy, będąc sobie w swojej ciszy, ujrzeć możemy to piękne światło, w którym znaleźć można wewnętrznego nauczyciela, szamana, eksperta, odpowiedzi na zadane i nie zadane pytania, Boga….Nie na zewnątrz ale w środku nas samych, w czystym sercu i w posprzątanym umyśle…..Czas na jesienne zamiatanie duszy aby ujrzeć światełko….choćby maleńkie i tego właśnie życzę każdemu z nas…..z całego mego ogromnego serca. Dobrej nocy
12.09.2023
